Al vanaf jongs af aan klopte er voor mijn gevoel iets niet. Het kan toch niet zo zijn dat we naar school gaan, een vak leren, 40 uur per week werken tot je 67e en dat was het dan? Veel plezier met je pensioen terwijl je al aan het aftakelen bent.
Ik hoorde nergens echt bij en merkte al snel dat ik heel anders over dingen dacht dan veel van mijn leeftijdsgenoten. Maar toch bleef ik op zoek naar verbinding, want dat is wat ik het liefste wil: verbinden. Dus leerde ik me aanpassen aan anderen, mijn mond houden wanneer mijn mening afweek en leerde ik mezelf allerlei andere strategieën aan om leuk gevonden te worden. Ik raakte steeds verder mezelf kwijt. Ik dacht dat ik raar was en er iets mis was met mij.
Fast forward een paar jaar en het resultaat: een gigantische pleaser, geen nee kunnen zeggen, alles in het teken zetten van anderen, perfectionistisch en moest altijd maar doorgaan om mij niet nutteloos te voelen. Het recept voor een burn out, die ik dan ook kreeg.
Mijn burn out was mijn grootste redding, want dat was hét moment dat ik geconfronteerd werd met de vragen: wie ben ik eigenlijk? Wat zijn mijn verlangens? Wat is mijn waarheid?
